Het is nu meer dan twee jaar geleden dat ik ben begonnen met paragliden. Precies op mijn 61e verjaardag. Er moet toch wel iets als een onderdrukt vliegvirus aanwezig zijn geweest, want in mijn eerste lesweek in Greifenburg sloeg het kogelhard toe. En met een hevigheid die ik niet zag aankomen.
In mijn studententijd heb ik wel iets aan Deltavliegen gedaan, maar dat was het blijkbaar niet helemaal. Zelfs het feit dat ik bijna mijn hele werkzame leven in de lucht- en ruimtevaart heb doorgebracht heeft me niet tot het punt gebracht om echt te gaan vliegen. Druk, druk, druk. Percepties rond de invulling van een baan zijn vaak excuses om persoonlijke zaken uit te stellen. Achteraf gezien niet de juiste keus.
Totdat mijn dochter het niet meer kon aanzien. Blijkbaar had ik in de loop van de tijd voldoende signalengekregen en afgegeven dat paragliden weleens iets voor mij zou kunnen zijn, maar had dus duidelijk nog een zetje nodig om het echt te gaan doen. Na haar zetje, uiteindelijk, heb ik me ingeschreven voor de beginnerscursus bij Air Time.
Wat was dát een gave week. Eigenlijk zoveel mooier dan ik me ervan had voorgesteld. Die vrijheid, de omgeving, het uitzicht, de natuur, de geuren en het helemaal op jezelf teruggeworpen te zijn, dat gekoppeld aan mijn bèta interesse in vliegen, met daarbovenop nog eens de ontzettend fijne en bijzondere groep Air Time instructeurs en medecursisten, dat alles maakte het tot een betoverende mix.
Het werd nog mooier toen ik in een latere cursusweek mijn eerste start van de Emberger in Greifenburg maakte. Moeiteloos zwevend over een kloof waarvoor je lopend een halve dag had mogen uittrekken om hem over te steken, maar waar je nu een paar minuten over deed zonder iets te hoeven doen. Eigenlijk het moeiteloos passeren van allerlei aardse obstakels op de grond, het letterlijk los zijn daarvan, dat was bijna een spirituele ervaring. Buitenaards.
Ik heb de vreugde mogen smaken om de afgelopen jaren zowel met mijn dochter als mijn zoon te vliegen, iets wat één van de meest bijzondere ervaringen is die je als vader kan hebben. Ook het bijzondere, professionele en tegelijk zeer mensgerichte Air Time team en het wisselende team medecursisten maken elke vliegweek tot een speciale gebeurtenis. Ik hoop dat nog vaak mee te mogen maken.
Inmiddels heb ik mijn B2 brevet gehaald en ga dit voorjaar met Air Time mee naar Norma in Italië. Eens kijken of soaren, thermals pakken en toplanden gaat lukken. Ik kan niet wachten…
Mijn enthousiasme voor het paragliden is dusdanig groot dat ik zo ongeveer een spraakverbod thuis heb over het onderwerp. Niet echt hoor, hoewel… Kortom, mocht je me ooit tegenkomen, loop dan met een grote boog om me heen. Behalve natuurlijk als je zeker weet dat je met het vliegvirus besmet wil worden. Want dat gaat dan zeker gebeuren.
