Onze Sport is zo ongelofelijk mooi en fascinerend. Zeker nu het landschap verandert in een bloeiend, levendig, sappig tafereel waar het oog nauwelijks genoeg van kan krijgen. Met onze vleugel gaan we naar uitkijkpunten die unieke perspectieven voor ons openen. Perspectieven die anders onbereikbaar zijn. We zijn zo gezegend.

Daartegenover staan ​​de verhalen die je bij je landingsbiertje hoort. Spannende gevechten in turbulentie, lang zoeken en de laatste reddende bel terwijl je al heel laag zit, huldigingen en ook teleurstellingen bij het bekijken van de dagelijkse kijkcijfers op de XC-servers. Pure actie. 

De nieuwe Top Gun lijkt in vergelijking daarmee op een kinderverjaardagsfeestje.

Ik krijg de indruk dat veel piloten niet voor zichzelf vliegen, maar voor anderen, of preciezer: voor de beleving in de ogen van andere piloten. En jonge, toekomstige piloten leren deze manier van kijken naar onze prachtige sport van de oudere. Natuurlijk: iedereen mag hier zijn eigen keuzen in maken, maar ik heb een andere focus voor mezelf: elke vlucht is een onbeschrijfelijke ervaring, een avontuur dat me in het moment trekt en me overspoelt met een golf van geluk. Na afloop geniet ik nog van het landingsbiertje en de gezelligheid, maar als de overdadige ervaringen worden bezongen, trek ik me terug.

Ik wens je dit weekend prachtige vliegmomenten,

Robert

Het is het jaar 1 voor Christus. (‘Vóór Corona’), oftewel 2019 in de kalender op dat moment. Toevallig maakten we in de herfst van dit jaar een pelgrimstocht naar Noord-Macedonië om nieuwe gebieden te leren kennen en onze passie voor het vliegen alle ruimte te geven die het verdient. De indrukken en ervaringen waren zo overweldigend dat we onszelf hebben gezworen: daar moeten we nog een keer heen.

En toen kwamen virussen, lockdowns en reisbeperkingen. Nu de meeste beperkingen zijn opgeheven, is er nieuwe hoop om terug te kunnen keren naar Pelagonia. puur verlangen.

De herfst laat nog even op zich wachten. Tot die tijd zijn er talloze manieren om je passie voor vliegen op onze breedtegraden uit te leven. En dat dit ook een enorme aantrekkingskracht heeft, getuigen tal van piloten van over de hele wereld die ervan dromen terug te keren naar de Alpengebieden. Ook dat is puur verlangen.

Robert

Hoewel ik met mijn Swing Arcus RS niet echt een wedstrijdscherm- cq racemonster heb, doe ik sinds 2 jaar tóch mee aan deze competitie omdat het leuk is om een doel te hebben als je gaat vliegen en je te meten met collega-piloten… Ook is het leuk en leerzaam om op de XCONTEST website te bekijken hoe anderen de taak gevlogen hebben en wat hun tactiek is geweest. Vorig jaar deed ik voor het eerst mee in deze competitie en plaatste mij – tot mijn eigen verbazing – voor de finaledagen. Helaas was het de eerste finaledag slecht weer en kon ik de tweede (uitwijk) dag niet en heb ik verstek moeten laten gaan. 

Sinds 2009 word er elk jaar een vlakland competitie georganiseerd waarbij vanaf maart tot en met mei taken worden uitgeschreven in het weekend en op feestdagen volgens het “cilinder principe”. Dat houd in dat op een wedstrijddag een taak word uitgeschreven met een start- en een finish cilinder waarbij het óf een “race to goal” is of een “out & return”. In beide gevallen gaat het om de snelste tijd dat de taak word gevlogen. De tijd gaat lopen als je de startcilinder verlaat en word stop gezet als je de finishcilinder bereikt/of uitvliegt. Deze tijd word automatisch berekend door de XCONTEST server als je de vlucht upload.

Meedoen aan deze competitie kost niets en er kan vanaf elk lierterrein in Holland (en een paar daar vlak buiten) meegedaan worden. Het enige dat je hoeft te doen is een vinkje zetten bij het uploaden naar XCONTEST (zie https://www.xcontest.org/holland/  en https://www.xcontest.org/nksv/ ) en je moet voldoen aan de regels en voorwaarden (zie https://www.nksv2019.nl/ voor meer informatie). Verder word de app “TELEGRAM” gebruikt om te communiceren de taak bekend te maken.

Dit jaar ging het ook best leuk in de voorrondes en heb ik zelfs een keer een taak gewonnen. Na de laatste wedstrijddag in de voorrondes stond ik op de 3^e plaats overall in de ranking (1^e in de standaardklasse) en mocht ik meedoen met de finale. Ik vond het best wonderbaarlijk dat ik met m’n lage B’er tussen al die C en D schermen (en 2-lijners) op de 3^e plaats stond en ik ging er van uit ik op de finaledagen er wel finaal eruit gevlogen zou worden. Maar dat mocht de pret niet drukken: ik had grote kans winnaar te worden in de standaardklasse want daarin had ik een behoorlijke voorsprong opgebouwd. De wedstrijdleiding had met hulp van diverse mensen 2 velden rond Markelo kunnen regelen inclusief de benodigde lierinstallaties.

Zaterdag 18 mei: Finaledag 1

Vandaag was de eerste finaledag en de weersverwachting was heel redelijk (2 Bft ZZO). Om 10 uur werden de 20 finalisten en de vrijwilligers verwacht in Grand Café  “De Kroon” in Markelo alwaar Marga van Woensel ons namens de organisatie iedereen welkom heette en een briefing heeft gegeven. De taak van vandaag: een “Straight distance” van 22 kilometer (startcilinder 3 kilometer; finishcilinder 25 kilometer) en extra punten als je doel wist te halen (Dalfsen of Ommen; afhankelijk van de startlocatie). De finalisten mochten in volgorde van de ranking hun voorkeur aangeven voor veld en startpositie  (10 finalisten per veld) en na een kop koffie en een zenuwenplasje zijn we naar de velden getogen. 

Ik had een dag eerder al de weersites bestudeerd en de informatie bekeken betreffende de lierterreinen en had bedacht dat het veld bij de TV toren de beste kansen zou bieden; rekening houdend met richting en lengte van het veld en mogelijke obstakels bij het uitlieren (zoals hoogspanningsleidingen). Eenmaal aangekomen bij het veld was het in tegenstelling tot de weersverwachting compleet bewolkt en was er geen zon te bekennen. We hebben het even rustig aan gedaan maar na een tijdje wachten zijn we toch maar een vluchtje gaan doen. Dat eindigde zoals verwacht tot een verkennings-glijvluchtje voor iedereen, maar langzaam maar zeker kwamen er gaten in de bewolking en prikte het zonnetje er door heen.

Het oplieren tijdens de finale gaat middels het “traplieren” waarbij iedere piloot maximaal 8 minuten krijgt om hoogte te winnen. Uiteraard ben je op het moment van starten afhankelijk van wind en bewolking op dat moment en komt de factor geluk ook een beetje om de hoek kijken. Als je het geluk had dat er een lekker briesje stond en er een mooie scherp-gerande Cumulus boven het veld stond dan was je spekkoper. Maar als het windstil was en er een enorm blauw gat boven je stond dan had je pech. Gelukkig werd je meteen weer op de lijst gezet als je uitzakte op het veld en mocht je het nog eens proberen.

Langzaam maar zeker bleven de piloten hangen en vlogen er een paar weg van het veld om de taak te vliegen. Vaak waren het 2 of 3 die wel weg kwamen en dan weer 2 of 3 die het niet lukte. Dat was echt het gevolg van de situatie op dat moment. Uiteindelijk stonden er nog 2 op het lierveld (waaronder ik) en was de rest aan de taak begonnen. Ik had al 4 pogingen gedaan (inclusief 1 losgeschoten kabel) en stond klaar voor m’n 5^e poging. Inmiddels was het besef doorgedrongen dat het wel eens niet mijn dag kon zijn en ik de taak niet ging halen… Een beetje in de “now or never” modus startte ik om 16:15 voor de 5^e keer weg en na 4 liertreks ontkoppelde ik net boven de 500 meter van de kabel. Met alleen maar sink vertrok ik richting noordoost met de bedoeling hem zo dichtbij Markelo mogelijk neer te zetten en naar het terras te gaan. Ik gaf mij gewonnen en meldde dat ook door de porto. Eenmaal boven een geschikt landingsveldje op minder dan 80 meter kreeg ik echter een klein “upje” en besloot om niet te landen maar toch nog een rondje te draaien. Lang verhaal kort: het zwakke upje bleef aan en na heel lang draaien en heel langzaam stijgen ben ik naar 1600 meter geklommen en ben uiteindelijk naar Vroomshoop gevlogen en de taak kunnen volbrengen 😊. Zo veranderde een tot dan toe teleurstellende dag tóch nog in een superdag!

Eenmaal terug in Markelo heeft iedereen de GPS’en uitgelezen en geupload naar XCONTEST en is de nieuwe tussenstand bekend geworden. Wat vermeldingswaardig is dat Hugo Robben na het vliegen van de taak en bereiken van goal gewoon weer terug gevlogen is naar het veld. Wat een topper! En André Schepers stond voor deze taak lang op nummer 1 met 32 minuten voor de 22 kilometer, maar werd uiteindelijk toch nog op 11 seconden(!) geklopt door Hugo. Deze eerste finaledag hebben 13 piloten de taak gehaald (https://www.xcontest.org/nksv/ranglijst/:20190518). 

‘s Avonds hebben we gezellig gegeten met de finalisten (én aanhang) in het Grand Café en zijn we moe maar voldaan weer huiswaarts gegaan, of naar camping of Hotel…

Zondag 19 mei : Finaledag 2

Vandaag was er wederom goed weer voorspeld (2 Bft NNO) maar aan het einde van de middag was er over-ontwikkeling en onweer voorspeld. We werden weer om 10:00 verwacht in Markelo en dat viel voor sommigen nog niet mee… De intensieve en lange dag gisteren en de lange thuisreis en het vervolgens niet kunnen loskomen va het Songfestival resulteerde voor sommigen onder ons in een zichtbaar slaapgebrek en kleine oogjes. Gelukkig waren er dubbele espresso’s te verkrijgen 😉. Marga deed weer de briefing en de taak van vandaag was weer een straight distance van 27 km. (startcilinder 3 km.; finishcilinder 30 km.) en het meest logische was om ongeveer richting  Doetinchem te vliegen gezien de windrichting en OV-opties. Vandaag had ik weer gekozen voor het veld bij de TV toren, alleen stonden we nu aan de andere kant van het veld. Je kon aan de lucht en de wolken zien dat er veel instabiliteit in de lucht zat en er vormden zich al gauw mooie Cumuli. Later op de middag werden sommigen van die Cumuli behoorlijk groot en zagen we in de verte aambeeldvorming en “ijskappen” boven de wolken. Oppassen geblazen dus en niet te lang wachten!

Ik had nu aan 2 startpogingen genoeg om genoeg hoogte te bereiken en een mooie wolk te vinden. Ik had een koers uitgezet naar Doetinchem en ben daar al zigzaggend (om de blauwe gaten en de boze wolken te omzeilen) ook aangekomen. De taak gehaald! 😉. Eenmaal boven Doetinchem werd ik verwelkomd door de stem van Hijlko Soepboer over de porto: hij had de taak ook gevlogen en mij gezien en meldde dat hij een retreive had geregeld en dat ik ook wel mee kon rijden. Super geregeld! Eenmaal geland kwam Jan Meerbeek aanrijden (had ook de taak gevlogen) en heeft ons – na een pitstop voor een biertje bij hem in de tuin – weer naar Markelo gebracht. Onderweg hebben we Hugo Robben ook nog opgepikt want die kwam met een noodgang over de tuin van Jan vliegen en had de taak in een razendsnel tempo uitgevlogen. Uiteindelijk hebben 12 piloten de taak gehaald vandaag (https://www.xcontest.org/nksv/ranglijst/:20190519). Aan het eind van de middag kwamen er inderdaad een paar fikse onweersbuien over het oosten maar gelukkig was iedereen toen al lang geland en aan het genieten van een welverdiende versnapering op het terras van De Kroon. Iedereen heeft zijn vlucht weer geupload en de eindstand van het NKSV 2019 kon berekend worden:

– De top 3 overall (C en D schermen): 
3: Hijlko Soepboer, 2: Remko Bolt, en de winnaar: Hugo Robben (ik ben uiteindelijk nummer 4 overall geworden)
– De top 3 standaard (A en B schermen): 3: Paul Datema, 2: Bram Buurlage en de winnaar: Jeffrey Griffioen
– Dames: (1 deelneemster én nr 8 overall!) winnaar: Marga van Woensel 

De resultaten en de uiteindelijke eindstand zijn te zien op de website van het NKSV 2019: https://www.nksv2019.nl/index.php/2019/05/19/eindstand-nksv-2019/

Resumé overflakkee
Ik mag wel zeggen dat we een zeer geslaagd finaleweekend achter de rug hebben. Het was goed georganiseerd en de sfeer was gemoedelijk en ontspannen. Ik heb veel mensen leren kennen die ik eigenlijk al jaren ken van naam, maar nog nooit “in the flesh” ontmoet had. Iedereen was even aardig en behulpzaam. En mijn behaalde resultaat en vooral het ontspannen vliegen onder mijn Arcus RS geeft mij weer de bevestiging dat dit scherm uitstekende vliegeigenschappen heeft en prima bij mij past. Uiteindelijk komt het naast een beetje geluk en goed materiaal toch vooral op een vliegtechniek en tactiek aan en hoef niet persé een C of D scherm te hebben om leuk mee te kunnen doen in de NKSV competitie 😉 Wat voor scherm je ook vliegt en wat voor ervaring je ook hebt: ik kan iedereen aanbevelen om volgend jaar gewoon gezellig mee te doen met de NKSV competitie. 

Jeffrey Griffioen.

Dat het eiland voor de kust van Marokko niet de beste plek was om te vliegen, dat wisten we. Korte startplekken gevolgd door een klif en kleine landingen met veel grote stenen maken het vliegen risicovol. De combinatie van een mooi landschap met een bijna jungle-achtige begroeiing en een lekkere temperatuur maakte het dat we er toch voor zijn gegaan.

Belangrijk als je wilt gaan vliegen op Madeira, is dat je de juiste instelling hebt. Je moet nee kunnen zeggen en daar op zo’n moment ook vrede mee hebben. Je niveau moet voor het starten en landen goed zijn. Dit omdat de korte starts vaak niet vrij zijn van stenen en planten. Veel starts liggen ook gelijk boven een klif. De landingen zijn op de stranden naast grote golven. Ze zijn klein en vol behoorlijke keien die je niet verkeerd wilt raken. Verder soar je veel en dat is niet heel moeilijk. Het weer op het eiland kan snel veranderen. Over de oceaan volgen de verschillende weersystemen elkaar snel op en worden door het eiland opgestuwd. Wel iets om goed naar te blijven kijken.

Je hoeft voor het vliegen op Madeira geen hoge klasse scherm te vliegen. Het is veelal soaren op de wind en dat gaat met de huidige A- en B-schermen hartstikke goed. Zelf vloog ik er aan de Swing Arcus  RS. De Arcus RS is een scherm dat gemakkelijk opzet; handig op de wat turbulente korte startplekken. Ook is het lijnenplan overzichtelijk wat zeker handig is als de startplek niet helemaal vrij is van planten en stenen.  Het scherm is snel en draait vlak op bijna alleen gewicht wat zorgt dat je bij weinig wind op hoogte blijft. Het scherm reageert direct en voorspelbaar op het sturen waardoor je heel precies kan landen. Ook als je het scherm wat meer naar de plek moet wringen, laat hij dat ver toe. Wel zo lekker bij het landen op een kleine plek. Ik was blij met de keuze voor dit scherm op deze plek.

Het eiland heeft meerdere startplekken die door de grootte van het eiland en de vele tunnels goed te bereiken zijn. In de tijd dat wij er waren kon er af en toe gevlogen worden en was het wat zoeken naar het juiste moment. Best grappig maar zeker niet voor iedereen geschikt.

Groet,

Ayke

Apus RS
Piloot: Eelko Hols
Gewicht piloot 72 + licht harnas.

Windsnelheid gemiddeld 20 knopen

Opzetfase

Ik heb gisteren onder zeer bokkige omstandigheden de Apus RS gevlogen. Ik was benieuwd wat de Apus t.o.v. de Little Clouds doet. Windmetingen schommelde tussen 16 tot 24 knopen. Met harde wind is ie goed op te zetten. Met harde wind is de cobra-start aan te raden. Komt rustig op en vult zich geleidelijk. Bij het opzetten van het scherm met een achterwaartse start (Franse methode) vol in het windvenster is het van belang goed mee te lopen, anders is het scherm iets gevoelig voor frontstall. Met handen hoog vult het scherm in een fractie van een seconde. Hij schiet niet over. Met deze harde wind staat het scherm snel boven je. Door de A-lijnen los vast te houden met gebogen armen en de remlijnen vlak voordat het scherm boven je staat iets aan te remmen, is het prachtig dat je met deze harde wind het scherm goed te kunnen controleren.

Het duin oplopen

Dat doe ik altijd kitend. (tip van het scherm net iets boven het duin houden waardoor er geen lift wordt gegenereerd). Als ik wil starten trek ik het scherm boven me door onder te lopen en rechts iets aan te remmen. Het scherm volgt netjes mijn bewegingen zonder voor te schieten.

Vliegfase

Het scherm reageert goed op gewichtsverplaatsing; je hoeft maar iets met de stuurlijnen een bocht mee te lopen.

De snelheid van het scherm is met de trimmers prima af te stellen. De lift wordt het meest gegenereerd door de trimmers iets onder de neutrale stand te zetten. In de liftband merk je dat het scherm goed klimt. De handles van de trimmers zijn prettig in bediening. Dit is een pré.

Met andere woorden: Apus RS is een succes!

Ervaring

Ik ben schermvliegpiloot sinds 2005 en in het bezit van brevet 3 Berg en Lier en vlieg nu aan de Arcus RS. Ik heb een kleine 1000 vluchten gemaakt (lier & berg) en heb inmiddels zo’n 8 schermen “versleten”. Als voorzitter van schermvliegclub “De Laffe Teckel” probeer ik zo vaak mogelijk vliegweekjes te organiseren. Hierbij mobiliseer ik zo veel mogelijk andere Laffe Teckels. Doorgaans ben ik tussen de 4 en 8 weken per jaar in de bergen om te vliegen en als het in het weekend mooi vliegweer is in Nederland ben ik vaak op een lierterrein te vinden.

Schermen

Ik heb in het begin van mijn vlieg “carrière” gevlogen aan hogere EN-B / LTF 1-2 schermen (Swing Mistral, Ozone Rush) maar na een akkefietje in 2009 heb ik tijdelijk (dacht ik) een lager gekwalificeerd scherm genomen om mijn zelfvertrouwen en het plezier in het vliegen weer terug te krijgen. Ik koos toen voor de Swing Arcus 6 en dat was echt een goedmoedige reus die mij weer helemaal de liefde voor het vliegen heeft terug gegeven… Toegegeven: het was een beetje een traag en log scherm en hij wou maar lastig de bocht om. Hij gaf weinig informatie door en was wat “sponzig”, maar hij was heel solide en veilig en vloog heel behoorlijk. Er waren regelmatig situaties waarbij piloten met een hoger gekwalificeerd scherm het té bumpy vonden en naar de landing zijn gegaan, terwijl ik met mijn Arcus nergens last van had. En dat laatste had mij overtuigd om (voorlopig) niet te switchen naar een  hoger gekwalificeerd scherm. Het plezier gaat bij mij boven de prestatie! Dus volgde algauw de Arcus 7, die met dezelfde veiligheid toch al een veel beter te manoeuvreren scherm bleek. Ook gaf hij meer informatie door en waren de prestaties beter. Tegen die tijd kwam ook de Swing Sensis op de markt en dat leek de perfecte match  voor mij: een mid-1-2’er die iets wendbaarder is dan de Arcus; maar wel de veiligheid van een mid-1-2’er… Een scherm dat veel meer doorgeeft aan de piloot en betere specificaties heeft. Nadat ik de Arcus 7 een tijd gevlogen had, ben ik overgestapt naar de Sensis, maar wij zijn helaas nooit “vriendjes” geworden. Ik zat wat hoog in het gewicht en de Sensis kon in bepaalde situaties onverwacht heftig reageren wat mij niet beviel. Dus toen Swing met de RS-serie kwam, ben ik weer overgestapt naar de Arcus RS. In dit artikel wil ik mijn ervaring met de Arcus RS delen, met name in vergelijk met de voorgaande uitvoeringen van de Arcus.

Bevindingen

Ik heb de Arcus RS nu sinds augustus 2017 (+- 45 vluchten/26 uur airtime) en vlieg dit scherm met een Advance Lightness-2 (lig)harnas. Ik heb met bokkige condities gevlogen in Greifenburg en Lac de Serre Ponçon en heb ook al redelijk wat liervluchten kunnen maken. Allereerst de start bij weinig wind of aan de lier: de voorlopers van de Arcus RS hebben de neiging om bij de start bij een hoek van ongeveer 35 graden te vertragen en dan moet je extra input leveren om hem daar doorheen te trekken. Zeker als je klein van stuk bent dan kan dat resulteren in het terugvallen van het scherm. En als je hem wel over het dode punt heen krijgt, dan kan het scherm door de extra input wel eens overschieten met een frontstall tot gevolg. Uiteraard baart oefening kunst, maar het vereist wel wat “fingerspitzengevoel”. Bij het lieren wordt – zeker bij de oudere types – hiervoor lierhulpjes geadviseerd. De Arcus RS vertoont deze neiging nauwelijks meer. Omdat de achterste kamer langzamer gevuld wordt, komt het scherm heel gelijkmatig op en heeft totaal geen neiging tot overschieten. En bij starten met harde wind toont de Arcus RS een van zijn grote voordelen in vergelijking met zijn voorgangers, want ook hier komt het scherm dankzij het RS systeem heel gelijkmatig op en is hij prima te controleren. Ik heb met pittige windcondities gestart bij Lac de Serre Ponçon en dat was ondanks mijn XL-scherm prima te doen. Het vliegen en sturen is ook merkbaar beter geworden ten opzichte van de Arcus 7. Hij geeft veel beter door wat er in de lucht gebeurt, zonder dat het nerveus aanvoelt. Je kunt dus veel beter anticiperen op turbulentie en je voelt bijvoorbeeld beter aan waar de (kern of rand van) de bel zit. In het algemeen voelt het scherm “harder” aan en beweegt zich makkelijker door turbulente lucht. Het blijkt dat het RS systeem hier ook een positieve bijdrage aan levert doordat de fluctuaties in luchtdruk door turbulentie opgevangen wordt door de keerwand in het scherm…

Ook de Arcus RS geeft een enorm gevoel van vertrouwen. Ik heb écht het gevoel dat het scherm je niet “zal belazeren”. Uiteraard blijft actief vliegen noodzakelijk bij turbulente omstandigheden, maar als je aandacht even verslapt en je krijgt bijvoorbeeld een asymmetrische inklapper of frontstall, dan is er zeer weinig aan de hand… Een inklapper of frontstall is wat mij betreft een “non-event” met de Arcus RS: Voordat je weet wat er gebeurd is, is het al weer voorbij… Bovendien komen grote inklappers bijna niet meer voor (ik heb er nog geen gehad). Ik heb één keer een frontstall gehad (zie video) en daar kan je duidelijk zien dat het scherm niet voorbij de tussenwand inklapt omdat deze afgesloten wordt en zo de druk vasthoud. Ook als je zelf een frontstall wilt trekken, is het bijna niet te doen door de hoge druk in het scherm. En áls het dan lukt om een frontstall te trekken, blijft de achterzijde opgeblazen en gebeurt er zo goed als niets. Het sturen gaat weer iets lichter dan zijn voorganger en het scherm kan heel vlak draaien. Om een iets krappere bocht te draaien geef ik – naast gewichtsverplaatsing – een behoorlijke stuurimpuls die ik weer iets terugneem zodra de vleugel de bocht heeft ingezet. De radius controleer ik vervolgens met de buitenste stuurlijn. Het scherm reageert ook goed op het intrappen van het speedsysteem. Je merkt echt een versnelling en dat is goed te gebruiken bij een daloversteek of om een sinkgebied snel te doorkruisen. Een steilspiraal is een makkie met dit scherm: hij is er vlot in en kan er vlot weer uit waarbij het scherm veel minder snel inklapt als je de spiraal per ongeluk te snel uitleidt. Oren trekken wil ook prima en – enigszins vertraagd – gaan de oren er vanzelf weer uit. Wing-overs zijn een genot met dit scherm: door het RS systeem heeft het scherm veel minder de neiging “leeg”  te lopen als je per ongeluk met te weinig dynamiek een slinger ingezet hebt.

Conclusie

Ik ben zeer te spreken over dit scherm. Ik ben als “eerst zien-dan geloven” persoon positief verrast door de effecten van het RS systeem. Niet alleen op het gebied van veiligheid bewijst het zijn dienst, maar ook op het gebied van starten en (efficiënt) vliegen mag het RS systeem een zeer positieve ontwikkeling genoemd worden. Uiteraard speelt het gevoel wat je bij een scherm hebt een grote rol, maar de testresultaten onderschrijven in dit geval mijn gevoel. Ik heb onlangs mijn PR vlakland verbroken met dit scherm (85 km/4u15m) en ga denk ik nog veel plezier beleven aan mijn Arcus RS.

Jeffrey Griffioen.
www.laffeteckel.nl
www.makkelijkelink.nl

Heb jij ook interesse in de Swing Arcus RS of andere schermen van Swing met RAST ? Of wil je meer weten over Rast? Neem gerust contact met ons op. mail@airtime.nl of bel 0345 558881

Als gevorderde onderweg naar brevet 2 heb ik al meerdere vliegweken in Greifenburg doorgebracht. Saai? Zeker niet! Maar wel leuk en leerzaam om de vleugel ook eens uit te slaan in een andere omgeving.

Dit jaar stond Rodeneck in Italie als nieuwe locatie op de menukaart van Airtime en dit was de uitgelezen kans om de afwisseling op te zoeken en verder te werken aan mijn luchtwaardigheid.

Untergopprat Hof

Rodeneck (Rodengo in het Italiaans) ligt net voorbij de Brenner-pas in Zuid-Tirol en hoewel het Italië is, wordt hier Duits gesproken. We komen aan in onderkomen Untergopprathof, een mooi “Oostenrijks” gasthof met mooie kamers en een zwembad!

Vrijwel alle cursisten en vrijvliegers komen binnen korte tijd aan en hebben elkaar dan ook snel gevonden. De sfeer zit er meteen goed in en voelen ons een beetje pionier in dit onontgonnen gebied.

De weersvoorspellingen waren bij vertrek niet gunstig, maar eenmaal aangekomen lijkt het erop dat het toch nog behoorlijk vliegweer gaat worden! Fingers crossed… De volgende morgen blijkt het inderdaad mooi weer te gaan worden, dus gaan we na het ontbijt en de briefing eerst de landing bekijken die op 5 minuten lopen van het gasthof ligt.

Landing

Het landingsveld is vrij groot en ligt aan de weg die omhoog gaat naar de start. Na inpakken zit je snel weer in het busje voor de volgende ronde. Het veld loopt van voor naar achteren af en heeft over de hele lengte een hoogteverval van ongeveer 10 meter. Belangrijk dus om niet te hoog je final in te zetten. Om het landingsveld heen zijn genoeg uitwijkmogelijkheden en het veld is groot genoeg zodat de beginners ook op de landing de eerste oefeningen kunnen doen. Wel zo gezellig!

Start

Dan is het tijd om met de busjes naar boven te gaan. De start ligt op ongeveer 1500 meter en zo’n 520 meter boven de landing en ligt op 1 minuut lopen van waar het busje stopt.

Vanaf de start heb je een prachtig uitzicht over het dal en zie je in de verte ook een stukje van de Dolomieten. Het veld zelf is lekker ruim waardoor er makkelijk drie of vier schermen naast elkaar gelegd kunnen worden.

Vliegen

Het hoogteverschil tussen start en landing is ongeveer 520 meter en daarmee vergelijkbaar met de Wiesflecker in Greifenburg, maar omdat de start dichter bij de landing ligt heb je meer hoogte ‘over’ om oefeningen te doen. Ideaal voor beginners en gevorderden.

Vlak na de start bevind zich bij geschikt weer een huisbelletje die het ook voor gevorderden zonder thermiekervaring mogelijk maakt om eens stijgende lucht op te zoeken en hiermee te experimenteren. Erg gaaf om een glijvlucht een paar minuutjes te verlengen en iets later te landen dan degene die na je startte. Dat smaakt naar meer!

Het gebied kent meerdere startplekken. Voor de vrijvliegers werd voor de afwisseling en als extra uitdaging een excursie georganiseerd naar de naburige Gitchberg. Bij gunstige omstandigheden is het namelijk mogelijk om het dal en onze ‘eigen’ berg over te steken om weer te landen bij het landingsveld. Mocht dit niet lukken zijn er alternatieve landingsmogelijkheden met elk hun eigen uitdagingen. Erg leuk, maar voor mij nog niet weggelegd.

Die houden we erin

Gedurende de week bleven de weergoden ons gunstig gestemd en hebben we veel kunnen vliegen met een supergezellige groep! Het behalen van mijn luchtwaardigheid was de kers op de taart. Misschien volgend jaar dus ook mee naar de Gitchberg?

Ik hoop in ieder geval alle collega-piloten nog regelmatig ergens in de lucht tegen te komen!

Wat mij betreft is Rodeneck een blijvertje!

Zie voor een video-impressie van de week: https://youtu.be/EZi9xWbWjAs